Kitabı okurken yazarın kendi düşünceleri olduğu sayfalarda kaybolmaya başladım. Her bir paragrafı okuduğumda durup düşünüyorum… Mesela; “Gülenler de dahil tüm insanlar, akıllarına Yehova ya da başka bir şeyi getirmeksizin, birbirlerine inanıp güvenmeksizin yaşayıp gitmiyor mu işte?” Bu söz o kadar doğru ki… İnsanlar güvenmekte zorlanırlar. Ne de olsa ne olacağını bilemezsin. İşte bizler de bu şekil yaşayıp gidiyoruz.
Dazai’de beni şaşırtan şeyler de var. Mesela kitabın başında “Yaşamım utançlarla doludur, insan yaşamının ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok.” Bu cümleler cidden üzüyor. Düşünsenize, küçücük bir çocukken aileniz, kardeşleriniz ve arkadaşlarınız sizleri sevmiyor. “Kendimi mutlu edemiyorum, bari başkalarını mutlu edeyim.” dedikten sonra çözümü şaklabanlıkta buluyorsunuz. Çok acı verici bir şey tabi. Dazai’nin bir başka ilginç görüşü ise “Çarşaf, yastık ve yorgan kılıfını süs niyetine taktıklarını sanardım.” . Ben bunu garipsedim çünkü diğer türlü acayip rahatsız olurdum. O nasıl böyle uyuyabiliyormuş... Hayatı çoğu zaman yaşayamamış kendisi. En çok da buna üzüldüm...
Bu sevgisizlik zamanla intihar isteğine yol açmış. Aileden ret yemek, sonra defalarca intihara kalkışmak… Üzücü bir durum.
Bu olayların yanı sıra trajikomik olaylardan da söz edeyim. Dazai, sınıf arkadaşlarıyla voleybol oynarken bilerek yere düşmesi ve sınıftaki sessiz çocuğun Dazai’ye “Bilerek yapıyorsun.” demesi trajikomik bir olay bence. Yalandan yaptığın bir şeyin başka biri tarafından fark edilmesi... Sonradan Dazai ile yakın arkadaş oluyorlar. Çocukluğunda yaşadığı mutlu ve iyi anılardan biriydi diyebiliriz. Zaten sonrası hüsran bir durum…. Bundan şu şekilde bahsedebiliriz: “Sabahtan akşama kadar ikinci kattaki o daracık odada yorganın altına gömülerek eski dergileri okumaktan ibaret aptalca yaşantım, intihar etme hevesimi bile yok etmişti.” Bu cümleyle her şeyin belli olduğunu görüyoruz.
Merak etmişimdir hep; Acaba Dazai’nin koşulları iyi olsaydı, nasıl bir hayatı olurdu diye. Bir baraja atlayıp yaşamına son vermek istemesine kadar gitmezdi en azından. Hayatı hakkında bildiğim başka bir şeyse; Bir geyşa ile evlenmiş; babası bu durum yüzünden onu iki kez evlatlıktan reddetmiş…
Keşke yaşamına son vermeseymiş. Fakat bu yaşadıkları cidden normal değil. Belki de bunlar yüzünden insanlar kitap için “moral bozan kitap” diyorlar. Ne olursa olsun bu kitap benim için her zaman farklı bir kitap olarak hafızamda kalacak. Bu arada, kitapta Natsume Soseki’nin “Ben Bir Kediyim” adlı bir kitap önerisi var. Yanlış hatırlamıyorsam Suç ve Ceza kitabına da gönderme yapmıştı Dazai. “Suç ve Ceza yan yana gelemez.” diyordu hatta. Yazar cidden fazla düşünen biri. Aynı benim gibi….
İhbar Hattı
02268115820
